
طی سالهای بحران مالی، سیاستگذاران پولی در برخی از کشورهای توسعهیافته به این نتیجه رسیدند که برای مقابله با تعمیق بحران باید از سیاستهای نامتعارفی استفاده کنند. سیاستهایی که ضمن کاهش عمق رکود، اثر انبساطی معناداری بر بازارها نداشته باشد. به این ترتیب در برخی از کشورها چون آمریکا سیاستهای تسهیل مقداری در قالب تزریق میلیاردهادلار به اقتصاد، در دستورکار قرار گرفت. اگرچه کشورهای توسعهیافته از ابزارهایی چون «سهام ترجیحی» بهعنوان سیلبند نقدینگی تزریقشده بهاقتصاد استفاده کردند، اما دامنههای این سیاستهای پولی تنها به اقتصادهای توسعهیافته منتهی نمیشد؛ چراکه در اقتصاد به هم پیوسته جهانی، نقدینگی ایجاد شده در جستوجوی «سود بیشتر» شروع به حرکت بین مرزهای کشورها کرد. پس کشورهای در حال توسعه و اقتصادهای نوظهور نیز باید از چارچوبی برای مقابله با تهدید ناشی از این روند بهخصوص در زمینه نوسانات نرخ ارز استفاده میکردند. «اگوستین کارستن»، رئیسکل پیشین بانک مرکزی مکزیک در نشستی که در حدود دو هفته پیش در مدرسه اقتصاد لندن برگزار شد، به تشریح ساز و کاری پرداخت که کشورهایی مانند مکزیک و شیلی برای عبور از گرگ و میش پسا بحران از آن استفاده میکردند. داستان مواجهه مکزیک با چالشهای سیاستگذاری پولی و ارزی در دوره پسابحران، از زبان رئیسکل وقت بانک مرکزی مکزیک، در ادامه این گزارش انعکاس داده شدهاست.